Daniël Fridman wint toernooi na snelschaakplayoff

De laatste ronde van het Heite toernooi zou, zo dachten wij argeloze toeschouwers, een formaliteit worden. Natuurlijk had Loek van Wely de eindzege ochtends in de vierde ronde al moeten veilig stellen, maar geen nood, allicht zou hij in de slotronde tegen Sipke Ernst alsnog orde op zaken stellen. Hij had wit en aan een half punt had hij genoeg. Er zijn zwaardere opgaven in een schakersleven.

Het liep anders. Het lukte Van Wely niet het benodigde halfje uit het vuur te slepen, zodat hij werd ingehaald door Ernst en even later ook nog eens door Daniël Fridman die in een uitstekende partij Luke McShane versloeg. Prompt kwam het toernooicomité in crisisberaad bijeen. Het was geen probleem dat de eerste drie prijzen gedeeld zouden worden, maar wie had nu recht op dat paard?

Het onderlinge resultaat bood geen oplossing, omdat de drie winnaars elkaar over en weer hadden verslagen. Ook het tellen van de winstpartijen hielp niet. Alle drie hadden ze tweemaal gewonnen en eenmaal verloren. Toen ook het verschil in de Sonneborn Berger score (een derde tiebreaknoodoplossing) verwaarloosbaar bleek, werd een wijs eindoordeel geveld: drie snelschaakpartijen om de eindzege, de eeuwige roem en het paard.

Op de zege van Fridman in die snelschaakbarrage viel niets af te dingen. Hij won overtuigend van Ernst en tegen Van Wely had hij het beste van het spel, voordat hij met een remisecombinatie de toernooiwinst forceerde. En zijn spel in het reguliere toernooi was ook lang niet slecht. Laten we niet vergeten dat hij zich in de eerste ronde in gewonnen stand liet flessen door Van Wely.

Fridman mag de winnaar zijn, het toernooi werd toch vooral verloren door Van Wely, die zich zelden zo de kaas van het brood heeft laten eten. Omdat over de gemiste winsten tegen McShane onderhand wel voldoende is gezegd, keren we nog even terug naar zijn partij uit de slotronde tegen Ernst. Een verstandige openingskeuze met koningsfianchetto en zonder verplichtende pionzetten gaf Van Wely na 20 zetten de volgende stelling:

Als wit hier rustig 21. Lb2 zou hebben gespeeld en zijn e-pion met rust had gelaten zou alles waarschijnlijk op zijn pootjes zijn terechtgekomen. Toen Van Wely besloot tot 21. e4? Dh3 22. f3 f5! 23. Lxg5 fxe4 24. De2 Pf5, was de nood aan de man.

Na lang denken koos Van Wely het kansloze kwaliteitsoffer 25. fxe4 Ld4+ 26. Txd4, wat geruisloos verloor. Hij had tegenstand kunnen bieden met 25. Dg2 Ld4+ 26. Kh1 Dxg2+ 27. Kxg2 e3 28. Td3! c6 29. Pc3, waarna het nog lang niet duidelijk is of zwart kan winnen.

Verslag: Gert Ligterink
Video: Lennart Ootes